Το υπουργείο Παιδείας, στην προσπάθειά του να καλύψει τα τεράστια κενά που έχουν δημιουργηθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εξαιτίας των μνημονιακών περικοπών, επιστρατεύει μια σειρά από «καινοτόμες» πολιτικές. Αυτές οι πολιτικές φυσικά δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των φοιτητών και των εργαζομένων στα πανεπιστήμια, αλλά των ιδιωτικών επιχειρήσεων, που διεισδύουν ολοένα και περισσότερο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και των δανειστών, που απαιτούν την αποπληρωμή του χρέους σε βάρος των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία, την ασφάλιση.
Η «φρέσκια» ιδέα του Υπουργείου για την κάλυψη των χιλιάδων κενών στα πανεπιστήμια είναι το πρόγραμμα «Απόκτηση Ακαδημαϊκής Διδακτικής Εμπειρίας», που αφορά 1.861 κατόχους διδακτορικού, οι οποίοι θα εργάζονται για ένα μόνο μάθημα ανά εξάμηνο με αμοιβή 334 ευρώ καθαρά το μήνα από τα ψίχουλα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου. Με απλά λόγια, αντί να προσλαμβάνεται μόνιμο διδακτικό προσωπικό με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και απασχόληση, η ηγεσία του υπουργείου συνεχίζει με μεγαλύτερη ένταση τις ελαστικές μορφές εργασίας για τους νέους εργαζόμενους οι οποίοι, συχνά μετά από σπουδές πολλών χρόνων, αναγκάζονται να εργάζονται για 300 ευρώ.
Επιπρόσθετα, το Υπουργείο για τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά κάνει προσλήψεις 500 πανεπιστημιακών καθηγητών, την ώρα που σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΠΟΣΔΕΠ, από το 2012 ως σήμερα έχουν συνταξιοδοτηθεί 1.600 καθηγητές. Αφήνεται δηλαδή ένα κενό τουλάχιστον 1.100 θέσεων! Αυτά τα κενά έχουν οδηγήσει τα ιδρύματα σε προσλήψεις συμβασιούχων με προσωρινό χαρακτήρα για την κάλυψη των αναγκών τους. Αυτή τη στιγμή, το 65% των διδακτικών ωρών στα ΤΕΙ καλύπτεται από συμβασιούχους, δηλαδή μη μόνιμο διδακτικό προσωπικό... Η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων έχει ενταθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε το 2008 η δαπάνη για τη μισθοδοσία των διδασκόντων έφτανε τα 28,5 εκατομμύρια ευρώ, το 2014 το 1,5 εκατομμύριο, ενώ φέτος πλησιάζει το 1 εκατομμύριο!
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση που επικρατεί στους συμβασιούχους μη διδακτικού προσωπικού (καθαριότητα, σίτιση, συντήρηση κλπ.). Χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτούς τους τομείς έχουν παραδοθεί στον «εργασιακό μεσαίωνα» της επισφάλειας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας που επιβάλουν εργολάβοι – εταιρείες, καθιστώντας ταυτόχρονα την ίδια την ποιότητα αυτών των υπηρεσιών αρκετά αμφίβολη. Είναι ενδεικτικό πως κεντρικά Ιδρύματα όπως το ΕΚΠΑ και το ΑΠΘ, λόγω της οικονομικής αδυναμίας τους να πληρώσουν κάποια τέτοια εταιρεία - εργολαβία, είχαν μείνει πριν δυο χρόνια χωρίς στοιχειώδη καθαριότητα για πολλούς μήνες.
Ουσιαστικά, ολόκληρα ιδρύματα αντιμετωπίζουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο ελλείψεων σε ζωτικές λειτουργίες τους λόγω της υποχρηματοδότησης. Ταυτόχρονα, η είσοδος των ιδιωτικών επιχειρήσεων στις παραπάνω λειτουργίες κάνει την πρόσβαση χιλιάδων φοιτητών σε αυτές δύσκολη ως και ακατόρθωτη, όπως για παράδειγμα στη σίτιση όπου οι επιχειρηματίες συχνά επιδιώκουν τη διατήρηση ή και την αύξηση των κερδών τους μέσα στην κρίση, μέσω της αύξησης στις τιμές των γευμάτων.
Το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα θα πρέπει να διεκδικήσουν από κοινού την άμεση μονιμοποίηση όλων των εργαζόμενων στην εκπαίδευση, ανεξαρτήτως του τομέα εργασίας τους στα πανεπιστήμια και την πραγματοποίηση όλων των αναγκαίων προσλήψεων. Παράλληλα, πρέπει να διεκδικηθεί η χρηματοδότηση όλων των παραπάνω, με το μόνο εφικτό μέσα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης τρόπο, δηλαδή μέσα από τη διαγραφή του χρέους και την απαλλοτρίωση των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, σαν μέρος ενός συνολικού αγώνα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας!
Κωνσταντίνος Αυγέρος
Η «φρέσκια» ιδέα του Υπουργείου για την κάλυψη των χιλιάδων κενών στα πανεπιστήμια είναι το πρόγραμμα «Απόκτηση Ακαδημαϊκής Διδακτικής Εμπειρίας», που αφορά 1.861 κατόχους διδακτορικού, οι οποίοι θα εργάζονται για ένα μόνο μάθημα ανά εξάμηνο με αμοιβή 334 ευρώ καθαρά το μήνα από τα ψίχουλα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου. Με απλά λόγια, αντί να προσλαμβάνεται μόνιμο διδακτικό προσωπικό με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και απασχόληση, η ηγεσία του υπουργείου συνεχίζει με μεγαλύτερη ένταση τις ελαστικές μορφές εργασίας για τους νέους εργαζόμενους οι οποίοι, συχνά μετά από σπουδές πολλών χρόνων, αναγκάζονται να εργάζονται για 300 ευρώ.
Επιπρόσθετα, το Υπουργείο για τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά κάνει προσλήψεις 500 πανεπιστημιακών καθηγητών, την ώρα που σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΠΟΣΔΕΠ, από το 2012 ως σήμερα έχουν συνταξιοδοτηθεί 1.600 καθηγητές. Αφήνεται δηλαδή ένα κενό τουλάχιστον 1.100 θέσεων! Αυτά τα κενά έχουν οδηγήσει τα ιδρύματα σε προσλήψεις συμβασιούχων με προσωρινό χαρακτήρα για την κάλυψη των αναγκών τους. Αυτή τη στιγμή, το 65% των διδακτικών ωρών στα ΤΕΙ καλύπτεται από συμβασιούχους, δηλαδή μη μόνιμο διδακτικό προσωπικό... Η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων έχει ενταθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε το 2008 η δαπάνη για τη μισθοδοσία των διδασκόντων έφτανε τα 28,5 εκατομμύρια ευρώ, το 2014 το 1,5 εκατομμύριο, ενώ φέτος πλησιάζει το 1 εκατομμύριο!
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση που επικρατεί στους συμβασιούχους μη διδακτικού προσωπικού (καθαριότητα, σίτιση, συντήρηση κλπ.). Χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτούς τους τομείς έχουν παραδοθεί στον «εργασιακό μεσαίωνα» της επισφάλειας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας που επιβάλουν εργολάβοι – εταιρείες, καθιστώντας ταυτόχρονα την ίδια την ποιότητα αυτών των υπηρεσιών αρκετά αμφίβολη. Είναι ενδεικτικό πως κεντρικά Ιδρύματα όπως το ΕΚΠΑ και το ΑΠΘ, λόγω της οικονομικής αδυναμίας τους να πληρώσουν κάποια τέτοια εταιρεία - εργολαβία, είχαν μείνει πριν δυο χρόνια χωρίς στοιχειώδη καθαριότητα για πολλούς μήνες.
Ουσιαστικά, ολόκληρα ιδρύματα αντιμετωπίζουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο ελλείψεων σε ζωτικές λειτουργίες τους λόγω της υποχρηματοδότησης. Ταυτόχρονα, η είσοδος των ιδιωτικών επιχειρήσεων στις παραπάνω λειτουργίες κάνει την πρόσβαση χιλιάδων φοιτητών σε αυτές δύσκολη ως και ακατόρθωτη, όπως για παράδειγμα στη σίτιση όπου οι επιχειρηματίες συχνά επιδιώκουν τη διατήρηση ή και την αύξηση των κερδών τους μέσα στην κρίση, μέσω της αύξησης στις τιμές των γευμάτων.
Το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα θα πρέπει να διεκδικήσουν από κοινού την άμεση μονιμοποίηση όλων των εργαζόμενων στην εκπαίδευση, ανεξαρτήτως του τομέα εργασίας τους στα πανεπιστήμια και την πραγματοποίηση όλων των αναγκαίων προσλήψεων. Παράλληλα, πρέπει να διεκδικηθεί η χρηματοδότηση όλων των παραπάνω, με το μόνο εφικτό μέσα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης τρόπο, δηλαδή μέσα από τη διαγραφή του χρέους και την απαλλοτρίωση των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, σαν μέρος ενός συνολικού αγώνα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας!
Κωνσταντίνος Αυγέρος